Andrzej Olejko - Francuskie wodnosamoloty w lotnictwie polskim 1926-1937

W latach 1924-1927 lotnictwo polskie wskutek zamówień złożonych przez władze lotnicze we francuskich wytwórniach otrzymało poważny zastrzyk francuskiego sprzętu latającego - lotnictwo lądowe wsparte nowymi konstrukcjami maszyn myśliwskich, bombowych czy też liniowych i szkolnych stało się imponującym rodzajem broni.

Beniaminkiem  w lotnictwie polskim było lotnictwo morskie, od 1920 r. istniejące nad Bałtykiem.   Baza Lotnictwa Morskiego stworzona w 1920 r., Lotnictwo Morskie zreorganizowane w 1921 r., Detaszowy Dyon Lotniczo-Zwiadowczy z bazą w Pucku, a wreszcie od 1923 r. Morski Dywizjon Lotniczy w Pucku strzegły, wraz z Marynarką Wojenną, polskiego wybrzeża.   Jednostka ta, do 1923 r. traktowana jak "niechciane dziecię" i zmieniająca kilkakrotnie podległość organizacyjną i operacyjną -  dowództwo lotnictwa lądowego i Marynarki Wojennej nie były zgodne, komu ma ona podlegać - od 1923 r. podporządkowana została najbardziej od Bałtyku oddalonemu 2 Pułkowi Lotniczemu w Krakowie.   Wspomniany sojusz z Francją spowodował po 1924 r. spory napływ francuskiego sprzętu latającego nie tylko do jednostek liniowych i szkolnych, ale również do jedynej w Wojsku Polskim jednostki lotnictwa morskiego.   W takich okolicznościach do bazy Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku trafiły zakupione we Francji wodnosamoloty, uważane w skali kontynentalnej, a nawet światowej za nowoczesne, będące w eskadrach Morskiego Dywizjonu Lotniczego podstawowym sprzętem latającym nad Bałtykiem do przełomu lat 1931 / 1932, zaś na Polesiu używane do 1937 r.

Andrzej Olejko - fragment wstępu.